Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Και όταν ανοίξανε τη πόρτα βγήκε ο καπνός.

Εμένα με ξεχάσανε στο φούρνο.
Διαολεμένοι!Απλά περίμενα τη σειρά μου.

Προς θεού, σε καμιά περίπτωση δεν ήλπιζα
στην αποτυχία των προγενέστερων μορφών μου.
Aλλά ήξερα, πως αν ερχόταν η σειρά μου,
θα άντεχα ακόμα και αν το τζίπ γυρνούσε τούμπα.

Οταν με θυμηθήκατε,
πως με έχετε στο γκρίλ,
στους 180,
αποφασίσατε πως δεν πεινάτε πια.
Ευτυχώς η μάνα,
μαθεμένη να μην πετάει τίποτα,
είπε πως το φαι,
κάτι πρέπει να το κάνουμε,
και ας έχουμε χορτάσει.

2 σχόλια:

  1. Δεν πετάμε φαί ποτέ.
    Το τρώμε και ας έχουμε χορτάσει, το έχουμε πληρώσει.
    Και αν μας το έχουνε δώσει, τρώμε τώρα που έχουμε, γιατί άυριο μπορεί να μην έχουμε.

    "Τρώμε τώρα όσο μπορούμε και ας γινόμαστε χοντροί
    γιατί του χρόνου μπορεί να έχει κατοχή
    και το χειμώνας να είναι βαρύ
    και να χρειαστούμε το λίπος το πολύ
    για να μην δαγκώσουμε το ....καβλί."

    ΑπάντησηΔιαγραφή