Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Ρόγιαλ φάμιλι


Είμαστε οι βασιλιάδες της αναβολής.

Θα βάλουμε αργότερα
 ζάχαρη στο καφέ.
Θα βγάλουμε αργότερα
 τον πικρό καφέ απ' τη φωτιά.
Θα σβήσουμε αργότερα
 τη φωτιά που άρπαξε
και έχει φτάσει στα πατζάκια μας.





(Εικονογράφηση βασιλείου χερ εξελενς Roberta Giaitzoglou Watkinson-behance, https://www.behance.net/robertawatkinson)

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Βιαίως αδρανής

Να τα γελάσουμε, βεβαίως.
Δάκρυα σε μετρό τραμ και λεωφορεία
πρέπει να τα γελάμε.
Η να τα τραγουδάμε.
Αν δεις παιδάκι με ακορντεόν
φωναξέ το για μουσική υπόκρουση.

Αυτοκτονική Πολική Αρκούδα

Αυτοεξορίστηκε στη τούνδρα.
Εκεί του είπαν ότι θα βρει το γιατρικό του.
Ψάχνει μανιωδώς για μια πολική αρκούδα.
"αν φας όλο της το συκώτι,το σώμα σου δεν θα αντέξει την τόση βιταμίνη Α."
-μα είναι δυνατόν να βρίσκει μόνο μαύρες αρκούδες;- 
Τελικά την αγόρασε από κάτι εσκιμώους.
Πήγε σε μια γωνιά,
-γωνιά κατάφερε να βρει στην τούνδρα,λευκή αρκούδα όχι-
Και βάλθηκε να αναζητεί το συκώτι της.
"αν ήταν να την αγοράσω,γιατί δεν το κάνα και από το σπίτι μου;"
Ώσπου να το βρει, η τούνδρικη γωνιά του, είχε γίνει κόκκινη.
"τουλάχιστον, δεν χρειάστηκε να τη σκοτώσω.Ας είμαι υπεύθυνος για έναν μόνο φόνο σήμερα."
Έψησε το συκώτι στο φορητό γκριλ που είχε φέρει από το σπίτι και ξεκίνησε να το τρώει.
"γαμώτο",είπε κλαίγοντας
"τι το ήθελα το πρωινό;έπρεπε με αδειανό στομάχι να είχα έρθει στο θάνατο μου ."

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Tea and sympathy


Και όταν δεν μου φτάνει η φουρτούνα,
ανακατεύω το τσάι μου,
ανάποδα με το κουταλάκι.
Οι παλιές είχαν ξύλινη κουτάλα.

Εγώ ξέμεινα με τα ασημικά
 που δεν μας πήραν οι κατακτητές.
Συλλογή εβδομήντα δύο
 ασημένιων κουταλιών του γλυκού.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Και όταν ανοίξανε τη πόρτα βγήκε ο καπνός.

Εμένα με ξεχάσανε στο φούρνο.
Διαολεμένοι!Απλά περίμενα τη σειρά μου.

Προς θεού, σε καμιά περίπτωση δεν ήλπιζα
στην αποτυχία των προγενέστερων μορφών μου.
Aλλά ήξερα, πως αν ερχόταν η σειρά μου,
θα άντεχα ακόμα και αν το τζίπ γυρνούσε τούμπα.

Οταν με θυμηθήκατε,
πως με έχετε στο γκρίλ,
στους 180,
αποφασίσατε πως δεν πεινάτε πια.
Ευτυχώς η μάνα,
μαθεμένη να μην πετάει τίποτα,
είπε πως το φαι,
κάτι πρέπει να το κάνουμε,
και ας έχουμε χορτάσει.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Εξυπακούεται

Δηλαδή και τι να έκανε;
Εννοείται πως θα έβγαζε τα φρύδια της και θα έβαζε στη θέση τους
δύο χοντρές μαύρες γραμμές που θα φτάναν ως στους κροτάφους της.
Εννοείται,αφού έπρεπε κάθε μέρα να ξυπνά από τις έξι.

Δηλαδή τι άλλο να έκανε;
Εννοείται πως θα έβαφε τα μαλλιά της πορτοκαλί,ωσάν του πυρωμένου σιδήρου.
Εννοείται,αφού κάθε μέρα στις έξι έμπαινε στο αμάξι και ταξίδευε δύο ώρες για να πάει στη δουλειά.

Δηλαδή πως αλλιώς;
Εννοείται πως θα έκοβε τη φωτιά που είχε για μαλλιά κοντά, αγορέ και με μπόλικο λεμόνι θα τα σήκωνε επάνω να μοιάζει με άνθρωπο που έβαλε το χέρι του πρωινιάτικα στη πρίζα.
Εννοείται αφού δούλευε στο ενδιάμεσο ζωών,όπου όλα είναι παροδικά και τίποτα δεν μένει πάνω από είκοσι λεπτά.

Δηλαδή τι άλλο να έκανε;
Εννοείται πως θα έγραφε με ένα κόκκινο μολύβι έξω και γύρω από τα χείλια της,το νέο της στόμα.
Εννοείται αφού πως αλλιώς να αντέξει τους πελάτες που χουν μόνο ένα μάτι ανοιχτό και ξέρουν μόνο να γκρινιάζουν.

Δηλαδή;
Εννοείται πως θα έβαφε τα βλέφαρά της γαλάζια και το σώμα της θα γέμιζε φανταχτερά ρούχα.
Εννοείται πως θα έφτιαχνε ένα καινούργιο πρόσωπο.
Εννοείται, αφού δεν την αντέχει αλλιώς αυτή η ζωή.

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Το σαρκοβόρο και εγώ.

Χρόνια αφ' ότου οι ανώτερες δυνάμεις είχαν σταματήσει να με φωνάζουν ζαχαρένια και οι βασιλικές τίγρεις είχαν σταματήσει να μου τρώνε τη μύτη με τα σαλιάρικα στόματά τους,σηκώθηκα κάπως βιαστικά από το αναπνέων μαξιλάρι, που είχε αρχίσει να φουσκώνει επικίνδυνα,  και βάλθηκα να ζωγραφίζω πολλά παράθυρα.
Έξω από τα παράθυρα έβαζα λόφους και θάλασσες και ανθρώπους να κρέμονται από μια βίδα και χρώματα, που άλλαζαν σε κάθε μας αναπνοή από  μελοπράσινο σε σταχτί.
Οι ζωγραφιές μου δεν ήταν καλές,οι γραμμές ήταν πάντα στραβές όσους χάρακες και μέτρα αν χρησιμοποιούσα.Τα χεράκια μου δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να ακολουθήσουν τις πορείες των μελισσών και των μαυρομπάμπουρων που μπαινόβγαιναν από τα μεγάλα παράθυρα και έτσι έχανα κάθε ελπίδα προοπτικής του χώρου ,αλλά ναι, και του χρόνου.
Σιγά-σιγά μιας και οι γραμμές δεν ήταν ποτέ αρκετά ίσιες, μαζί με τη ζαχαρένια και τη σαλιωμένη μύτη της,έφυγαν σχεδόν οριστικά και τα παράθυρα.
    Τα δωμάτια μείναν ξαφνικά με μια λάμπα φθορίου και μια πόρτα τύπου σαλούν.
               




Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας.

Θα πέφτουνε σπουργίτια. 
και θα ναι όμορφα,
παρότι θα πέφτουνε σπουργίτια

Ο ουρανός θα μένει γαλανός,
παρότι τα κεφάλια μας 
θα τα χτυπάνε τα σπουργίτια.

Κάποια ζωντανά θα κουτρουβαλάνε 
από το κεφάλι μας στους ώμους.
Θα πέφτουν στο έδαφος,
και με αστείους βηματισμούς
δειλά δειλά
θα ανοίγουν τα φτερά,
που για λίγο τους πρόδωσαν 
και θα φεύγουν.





Άλλα νεκρά  με πιο πολλή ορμή, 
λες και ο θάνατος
βάρυνε το μικρό τους σώμα,
θα κάνουν καρούμπαλα στα ανυποψίαστα κεφάλια μας.
Θα πέφτουν ύστερα στο έδαφος
και θα μένουν εσαεί εκεί, σαν πατημένες τσίχλες.

Αστείες καφετιές αντανακλάσεις, 
του όμορφου γαλάζιου ουρανού.