Τα δωμάτια με τους λευκούς τοίχους,τα άδεια μάτια που κοιτάζουν.
Τις μαρμάρινες διακοσμήσεις
που ταιριάζουν με τη στασιμότητα του χώρου.
Τα κουτιά που φτιάχνουμε
για να θαυμάζουμε,
τις μικρές ατέλειες-θεότητες,
τα άπειρα βράδια-χάδια.
Άδειοι οι βωμοί,
τα δωμάτια γίναν τα ιερά μας
εκεί στριμώχνουμε μαζί,
και τέρας και θεό και άνθρωπο.Με την ελπίδα να τα βρούν.
Νεκροί, κοιτάμε το άσπρο ταβάνι
μήπως και καταφέρουμε
να βγάλουμε φτερά
να βγούμε ή να πηδήξουμε
από τα μεγάλα παράθυρα.
