Θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας.

Θα πέφτουνε σπουργίτια. 

και θα ναι όμορφα,

παρότι θα πέφτουνε σπουργίτια

Ο ουρανός θα μένει γαλανός,

παρότι τα κεφάλια μας 

θα τα χτυπάνε τα σπουργίτια.

Κάποια ζωντανά θα κουτρουβαλάνε 

από το κεφάλι μας στους ώμους.

Θα πέφτουν στο έδαφος,

και με αστείους βηματισμούς

δειλά δειλά

θα ανοίγουν τα φτερά,
που για λίγο τους πρόδωσαν 

και θα φεύγουν.

Άλλα νεκρά  με πιο πολλή ορμή, 

λες και ο θάνατος

βάρυνε το μικρό τους σώμα,

θα κάνουν καρούμπαλα στα ανυποψίαστα κεφάλια μας.

Θα πέφτουν ύστερα στο έδαφος

και θα μένουν εσαεί εκεί, σαν πατημένες τσίχλες.

Αστείες καφετιές αντανακλάσεις, 

του όμορφου γαλάζιου ουρανού.

8.56 π.μ.

Ο κύριος πλαστικός μουσικάντης,σήμερα έκανε την εμφάνισή του υπερυψωμένος και μακριά από το αγαπημένο του έδαφος πάνω σε μια ξύλινη εξέδρα. Σίγουρος, πως αυτή είναι η στιγμή του να λάμψει στο κόσμο των πλαστικών τρομπετών,σαξοφώνων και λοιπών πνευστών χολοβγαλτών.
Αχ κύριε μουσικάντη μου,αν δεν ήταν τόσο νωρίς,αν δεν νιώθατε στα αλήθεια τόσο ξένη την εξέδρα και να δεν είχε λιώσει ο πρωινός ήλιος τα πλαστικά σας όργανα,ίσως και να είχα μείνει να σας ακούσω αυτή τη φορά.

Τα μέτρα σας παρακαλώ.

Και ξαφνικά όλοι είναι κάτω.
Όλοι έχουν μετατραπεί σε έκπτωτους αγγέλους.
Αναρωτιέται ο ζωγράφος πως είχαν ανέβει τόσο ψηλά.
ή αν έχεις το θεό σου,μήπως ανυψώθηκα εγώ για ένα λεπτό;
au contraire,
αυτοί πέφτουν συνεχώς και με συνέπεια.
Το καλό γίνεται καλύτερο,
όταν βρίσκεται στο ύψος των ματιών σου.
Συχνά η υψομετρική διαφορά
προσφέρει παραμόρφωση
χαρακτηριστικών και δυνάμεων.
Με τον εξοργιστικό καταλύτη
να ναι το ψαλίδι και η βελόνα
στα χέρια του ζωγράφου,
να κόβει και να ράβει φτερά
 πάνω σε ανυποψίαστες πλάτες.