Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

και μετά

Στο τέλος δύο λευκές σελίδες·
ανύπαρκτης συνέχειας,
ανούσιο ξεφύλλισμα,
επί ματαίω προσπάθεια,
να βρεις ένα άλλο τέλος,
σε μια ιστορία που έχει γραφτεί χρόνια πριν.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Λαϊκά απογεύματα

Στις μύτες των ποδιών σου.
Εκεί να κοιτάς τον ουρανό,
πέρα από τα μάτια του,
και συχνά, η ίσως καμιά φορά,
μέσα απ' τα μάτια του,
τις κεραίες των ψηλών θηρίων.
Μπροστά και λοξά,
από τα ανοιχτά παράθυρα,
να ρίχνουμε κλεφτές ματιές,
με τις φτέρνες σου στη γη,
να θυμίζουμε το θάνατο.
Και ύστερα πάλι πίσω στις ανάσες,
να χωρίζουμε απ' το θάνατο.
Λαϊκά απογέματα κεκλιμένων ανθρώπων.
Ποτέ δεν ήταν τα πόδια σου πιο σταθερά,
απ' ότι στην ανάγκη τους για περισσότερο ύψος.
Ανέβηκες ψηλά και δυνατά,
στις μύτες των ποδιών σου.
Οι μαθημένες, στις ανηφόρες γάμπες σου,
ξέραν τι θα πει λίγο πιο ψηλά.














Ή δείτε καλύτερα εδώ την έμπνευση της ημέρας.
[...Το φιλί είναι μια γενναία μάχη ενάντια στον θάνατο. Σφραγίζει την ανάγκη του άλλου για το στήθος της τροφού. Σφραγίζει την ανάγκη του άλλου να τα πει, να χτίσει τον εαυτό του μέσα από τον λόγο. Σφραγίζει αυτή την ανάγκη, του λέει, εγώ είμαι εδώ. Σώπα, μωρό μου, σώπα, καλό μου. Οι άνθρωποι φιλιούνται για παρηγοριά. Καταβυθίζονται ο ένας στον άλλο για να επιστρέψουν στον παράδεισο, τότε που δεν ήταν παρά μόνο ένα στόμα σε ένα σώμα χαμένο στον χώρο και στον χρόνο....] της Niemands Rose.

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Απ όλες τις απόψεις,
εγώ δεν θα πρεπε
να έχω γεννηθεί.

Απ' όλα τα λάθη,
που κανείς δεν έκανε,
κάποιος το έκανε.

Απ όλους όσους,
μπορούσαν να κάνουν λάθος,
κάναν όλοι τους.

Μα και αν απ'όλους τους,
κανείς λάθος δεν έκανε,
εγώ δεν θα πρεπε να έχω γεννηθεί.