Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Άνοιξη ΙΙ

Μεταμορφωμένα δευτερόλεπτα.
Η δεύτερη συνειδητοποίηση του γύρου μου κόσμου με βρήκε πιο προετοιμασμένη.

Είχα ήδη δει τα φορτωμένα κλαδιά να χορεύουν,ώστε να ικανοποιήσουν τις ορέξεις του καπετάν ανέμου,και είχα ήδη προλάβει να εισπνεύσω το άρωμα.

Μα να,που κάποιος άλλος εκτίμησε βαθύτερα το χορό τους.
Ένα μικρό κορίτσι άφησε το χέρι της μητέρας του και κάλυψε το στόμα της αφήνοντας ένα μεγάλο επιφώνημα έκπληξης και θαυμασμού.
<<Αααααα>>
Έδειξε το δέντρο και είπε,<<Δες, άνθισε!>>.

Και τότε στο προσωπάκι της άνθισε το πιο αγνό χαμόγελο που είχα δει ποτέ μου.Μπροστά της έβλεπε την άνοιξη την ίδια να της μιλά.Μπορεί να γνωριζόταν με το δέντρο,και πρώτη φορά εκείνη τη στιγμή,να το ερωτεύτηκε.

Λιωμένα Δευτερόλεπτα που επιμηκύνονται, ώσπου να με αλλάξουν.

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Άνοιξη Ι

Δεν με είδε και δεν με γνώρισε ποτέ.

Όμως χωρίς να το ξέρει μου έδωσε κάτι πολύ δικό της.
Μια της σκέψη, που δεν προοριζόταν καν για μένα.

<<Φυσάει ένα καλοκαιρινό αεράκι...>>Αυτό πρόλαβα να ακούσω από την συζήτηση της, καθώς πέρασε από δίπλα μου αφήνοντας με άναυδη.Η φωνή της ήταν γλυκιά και άκουγες από μακριά το χαμόγελο και την απόλαυση που της έφερε ο άνεμος. Εκείνη τη στιγμή οι λέξεις της, κατείχαν την πλήρη σημασία και δύναμή  τους. 

Λες και ο άνεμος είπε εκείνη τη στιγμή,<<Μου φαίνεται αυτή η δεσποινίς ξεχάστηκε, και ούτε μια φορά δεν έκλεισε τα μάτια της, στο πέρασμα μου σήμερα.Καιρός να της θυμίσω την ύπαρξη μου!>>

Μα δεν χρησιμοποίησε ούτε ανεμοστρόβιλους ούτε κωμικά συμβάντα.Με σκούντηξε με τη φωνή ενός ανθρώπου που ήταν ανοιχτός στην αίσθηση που πρόσφερε η κάθαρση του ανέμου.

Δεν με είδε και δεν με γνώρισε ποτέ.Μα αυτό μου το χαμόγελο είναι αφιερωμένο σ'αυτή.