Το Ον.

'Όλο το κακό προέρχεται από τα όσα σκέφτεται κανείς,η μάλλον από το γεγονός ότι υπάρχει μέσα μας ένα ον που σκέφτεται εν αγνοία μας κι έπειτα εκτοξεύει ξαφνικά,μέσα στην ησυχία του εγκεφάλου,μια πικρόχολη, ανυπόφορη φρασούλα που μετά από αυτή δεν μπορούμε πια να ζήσουμε όπως πριν.
Βίκτωρ Σερζ
Υπόθεση Τουλάγιεφ




Τι πρέπει άραγε να δώσω στο ον για προσέχει τι λέει;Αίμα;

Δοκίμασα να του δώσω γέλιο,μα με κανε να γελάω σαν τρελή.
Δοκίμασα να του δώσω αέρα,αλλα μου πηρε τα μυαλά.
Δοκίμασα να του δώσω ζωή,κι ησύχασε για λίγο.
Δοκίμασα να του δώσω γαλήνη,μα με κανε να κλαίω.
Του δωσα μελάνι να γράψει και οι φρασούλες έγιναν ποτάμια.


Τίποτα δεν φαίνεται να του είναι αρκετό.
Και  να 'μουν μόνο εγώ...Η  μάχη αρχίζει όταν η δικιά μου φρασούλα κοντράρεται με τη φρασούλα κάποιου άλλου.
Και ξέρετε συνήθως δεν μπορώ να καταλάβω ποια λόγια είναι δικά μου και ποια του όντος. Εκεί ξεφεύγει η κατάσταση. Εκεί είναι που χάνω κάθε εμπιστοσύνη,σε μένα στη ακοή μου ,σε όποια άλλη αίσθηση του κάνει κέφι και την κάνει δικιά του.