Και όταν ανοίξανε τη πόρτα βγήκε ο καπνός.

Εμένα με ξεχάσανε στο φούρνο.
Διαολεμένοι!Απλά περίμενα τη σειρά μου.

Προς θεού, σε καμιά περίπτωση δεν ήλπιζα
στην αποτυχία των προγενέστερων μορφών μου.
Aλλά ήξερα, πως αν ερχόταν η σειρά μου,
θα άντεχα ακόμα και αν το τζίπ γυρνούσε τούμπα.

Οταν με θυμηθήκατε,
πως με έχετε στο γκρίλ,
στους 180,
αποφασίσατε πως δεν πεινάτε πια.
Ευτυχώς η μάνα,
μαθεμένη να μην πετάει τίποτα,
είπε πως το φαι,
κάτι πρέπει να το κάνουμε,
και ας έχουμε χορτάσει.

Εξυπακούεται

Δηλαδή και τι να έκανε;
Εννοείται πως θα έβγαζε τα φρύδια της και θα έβαζε στη θέση τους
δύο χοντρές μαύρες γραμμές που θα φτάναν ως στους κροτάφους της.
Εννοείται,αφού έπρεπε κάθε μέρα να ξυπνά από τις έξι.

Δηλαδή τι άλλο να έκανε;
Εννοείται πως θα έβαφε τα μαλλιά της πορτοκαλί,ωσάν του πυρωμένου σιδήρου.
Εννοείται,αφού κάθε μέρα στις έξι έμπαινε στο αμάξι και ταξίδευε δύο ώρες για να πάει στη δουλειά.

Δηλαδή πως αλλιώς;
Εννοείται πως θα έκοβε τη φωτιά που είχε για μαλλιά κοντά, αγορέ και με μπόλικο λεμόνι θα τα σήκωνε επάνω να μοιάζει με άνθρωπο που έβαλε το χέρι του πρωινιάτικα στη πρίζα.
Εννοείται αφού δούλευε στο ενδιάμεσο ζωών,όπου όλα είναι παροδικά και τίποτα δεν μένει πάνω από είκοσι λεπτά.

Δηλαδή τι άλλο να έκανε;
Εννοείται πως θα έγραφε με ένα κόκκινο μολύβι έξω και γύρω από τα χείλια της,το νέο της στόμα.
Εννοείται αφού πως αλλιώς να αντέξει τους πελάτες που χουν μόνο ένα μάτι ανοιχτό και ξέρουν μόνο να γκρινιάζουν.

Δηλαδή;
Εννοείται πως θα έβαφε τα βλέφαρά της γαλάζια και το σώμα της θα γέμιζε φανταχτερά ρούχα.
Εννοείται πως θα έφτιαχνε ένα καινούργιο πρόσωπο.
Εννοείται, αφού δεν την αντέχει αλλιώς αυτή η ζωή.

Το σαρκοβόρο και εγώ.

Χρόνια αφ' ότου οι ανώτερες δυνάμεις είχαν σταματήσει να με φωνάζουν ζαχαρένια και οι βασιλικές τίγρεις είχαν σταματήσει να μου τρώνε τη μύτη με τα σαλιάρικα στόματά τους,σηκώθηκα κάπως βιαστικά από το αναπνέων μαξιλάρι, που είχε αρχίσει να φουσκώνει επικίνδυνα,  και βάλθηκα να ζωγραφίζω πολλά παράθυρα.
Έξω από τα παράθυρα έβαζα λόφους και θάλασσες και ανθρώπους να κρέμονται από μια βίδα και χρώματα, που άλλαζαν σε κάθε μας αναπνοή από  μελοπράσινο σε σταχτί.
Οι ζωγραφιές μου δεν ήταν καλές,οι γραμμές ήταν πάντα στραβές όσους χάρακες και μέτρα αν χρησιμοποιούσα.Τα χεράκια μου δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να ακολουθήσουν τις πορείες των μελισσών και των μαυρομπάμπουρων που μπαινόβγαιναν από τα μεγάλα παράθυρα και έτσι έχανα κάθε ελπίδα προοπτικής του χώρου ,αλλά ναι, και του χρόνου.

Σιγά-σιγά μιας και οι γραμμές δεν ήταν ποτέ αρκετά ίσιες, μαζί με τη ζαχαρένια και τη σαλιωμένη μύτη της,έφυγαν σχεδόν οριστικά και τα παράθυρα.

    Τα δωμάτια μείναν ξαφνικά με μια λάμπα φθορίου και μια πόρτα τύπου σαλούν.

               

Πνιγόμενα Κεράσια

Θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας.

Θα πέφτουνε σπουργίτια. 

και θα ναι όμορφα,

παρότι θα πέφτουνε σπουργίτια

Ο ουρανός θα μένει γαλανός,

παρότι τα κεφάλια μας 

θα τα χτυπάνε τα σπουργίτια.

Κάποια ζωντανά θα κουτρουβαλάνε 

από το κεφάλι μας στους ώμους.

Θα πέφτουν στο έδαφος,

και με αστείους βηματισμούς

δειλά δειλά

θα ανοίγουν τα φτερά,
που για λίγο τους πρόδωσαν 

και θα φεύγουν.

Άλλα νεκρά  με πιο πολλή ορμή, 

λες και ο θάνατος

βάρυνε το μικρό τους σώμα,

θα κάνουν καρούμπαλα στα ανυποψίαστα κεφάλια μας.

Θα πέφτουν ύστερα στο έδαφος

και θα μένουν εσαεί εκεί, σαν πατημένες τσίχλες.

Αστείες καφετιές αντανακλάσεις, 

του όμορφου γαλάζιου ουρανού.

8.56 π.μ.

Ο κύριος πλαστικός μουσικάντης,σήμερα έκανε την εμφάνισή του υπερυψωμένος και μακριά από το αγαπημένο του έδαφος πάνω σε μια ξύλινη εξέδρα. Σίγουρος, πως αυτή είναι η στιγμή του να λάμψει στο κόσμο των πλαστικών τρομπετών,σαξοφώνων και λοιπών πνευστών χολοβγαλτών.
Αχ κύριε μουσικάντη μου,αν δεν ήταν τόσο νωρίς,αν δεν νιώθατε στα αλήθεια τόσο ξένη την εξέδρα και να δεν είχε λιώσει ο πρωινός ήλιος τα πλαστικά σας όργανα,ίσως και να είχα μείνει να σας ακούσω αυτή τη φορά.

Τα μέτρα σας παρακαλώ.

Και ξαφνικά όλοι είναι κάτω.
Όλοι έχουν μετατραπεί σε έκπτωτους αγγέλους.
Αναρωτιέται ο ζωγράφος πως είχαν ανέβει τόσο ψηλά.
ή αν έχεις το θεό σου,μήπως ανυψώθηκα εγώ για ένα λεπτό;
au contraire,
αυτοί πέφτουν συνεχώς και με συνέπεια.
Το καλό γίνεται καλύτερο,
όταν βρίσκεται στο ύψος των ματιών σου.
Συχνά η υψομετρική διαφορά
προσφέρει παραμόρφωση
χαρακτηριστικών και δυνάμεων.
Με τον εξοργιστικό καταλύτη
να ναι το ψαλίδι και η βελόνα
στα χέρια του ζωγράφου,
να κόβει και να ράβει φτερά
 πάνω σε ανυποψίαστες πλάτες.

Μελι

Θα θελα να χω  ένα μάτι λαχανί και ένα καστανό.

Να μου μαθαίνανε από μικρή να τα αγαπώ και τα δύο και το κάθε ένα ξεχωριστά.
Οι παιδικές μου ζωγραφιές να είχανε παιδάκια με φύλλα πράσινα και καφετιά  για μάτια.
Να γελάγανε στον ήλιο και αυτός να τους χάριζε χρυσές μπίλιες για ίριδες.
Όλη μου η ζωή να χε κέντρο αυτά τα δύο χρώματα.
Και όλη μου η διπολικότητα να ταν τόσο, μα τόσο δικαιολογημένη.

Κερασάκια στη τούρτα

Αναβράζοντα κατακόκκινα δισκία
πάνω σε καραμελωμένα αμύγδαλα
-με συγχωρείται-
πάνω σε καμένα αμύγδαλα.

-ναι κύριε Πρέσβη
νομίζω θα προτιμήσω τα κερασάκια
αντί των σοκολατακίων σας.

Bi-noculars

Από το γένος των παρατηρητών,
των αναντίρρητα σιωπηλών
 ανθρώπων-τηλεσκόπια,
που για καλύτερη δυναμική ορατότητα
 κρατήθηκαν μακριά
 και κατασκόπευαν την ίδια τους τη παρουσία.

Εγώ αστρονόμος, κυκλοθυμικός παρατηρητής,
είδος μονάχα-μονάχα·
Με υψωμένες  κεραίες,
στήνω τηλεσκόπια σ'αυτή την εκκλησία
της φυλής που με δέχτηκε.
Σ'αυτή τη φυλή των οραστών,
κυνηγών παρατηρήσεων,
και τυχαίων αισθήσεων.

Κόκκινος μπερές

Έχει μείνει ένα δόντι.
Μάλλον δεν υπήρχαν άλλα.

Και να υπήρχαν δεν έχει μείνει ίχνος τους.
Είναι κάτω από ένα τεράστιο στρώμα άσπρων ούλων που το πλακώνει.
Δεν είχα καταλάβει πόσο χαλασμένο είναι,
αλλά τώρα που μου το υπέδειξες υποφέρω από αυτή τη φωλιά μικροβίων,
αυτή τη σήψη μέσα στο στόμα μου.
Θα το κουνήσω όσο μπορώ με τη γλώσσα μου να φύγουν τα πολλά
 και ύστερα έλα βγάλ'το.
Δεν ξέρω πως θα το κάνεις,αλλά πρέπει.
Έχουμε και μια επανάσταση να κάνουμε.
Τα φίδια έχουν δηλητηριάσει τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
Και όταν όλο αυτό τελειώσει και το γυρίσουμε σε ταινία,
εμένα θα με παίξει ένα μαύρος δυνατός άντρας.
Εγώ θα φοράω κόκκινο μπερέ και θα με υποδεχθείτε πίσω σαν ήρωα.

Σύνθημα Κερκίδας

Το μυαλό μου είναι ποτ πουρί ποτ πουρί
το μυαλό μου είναι πα τατά πα τατά βραστή

και μετά

Στο τέλος δύο λευκές σελίδες·
ανύπαρκτης συνέχειας,
ανούσιο ξεφύλλισμα,
επί ματαίω προσπάθεια,
να βρεις ένα άλλο τέλος,
σε μια ιστορία που έχει γραφτεί χρόνια πριν.

Λαϊκά απογεύματα

Στις μύτες των ποδιών σου.

Εκεί να κοιτάς τον ουρανό,

πέρα από τα μάτια του,

και συχνά, η ίσως καμιά φορά,

μέσα απ' τα μάτια του,

τις κεραίες των ψηλών θηρίων.

Μπροστά και λοξά,

από τα ανοιχτά παράθυρα,

να ρίχνουμε κλεφτές ματιές,
με τις φτέρνες σου στη γη,

να θυμίζουμε το θάνατο.
Και ύστερα πάλι πίσω στις ανάσες,

να χωρίζουμε απ' το θάνατο.

Λαϊκά απογέματα κεκλιμένων ανθρώπων.

Ποτέ δεν ήταν τα πόδια σου πιο σταθερά,

απ' ότι στην ανάγκη τους για περισσότερο ύψος.

Ανέβηκες ψηλά και δυνατά,

στις μύτες των ποδιών σου.

Οι μαθημένες, στις ανηφόρες γάμπες σου,

ξέραν τι θα πει λίγο πιο ψηλά.

Ή δείτε καλύτερα εδώ την έμπνευση της ημέρας.
[...Το φιλί είναι μια γενναία μάχη ενάντια στον θάνατο. Σφραγίζει την ανάγκη του άλλου για το στήθος της τροφού. Σφραγίζει την ανάγκη του άλλου να τα πει, να χτίσει τον εαυτό του μέσα από τον λόγο. Σφραγίζει αυτή την ανάγκη, του λέει, εγώ είμαι εδώ. Σώπα, μωρό μου, σώπα, καλό μου. Οι άνθρωποι φιλιούνται για παρηγοριά. Καταβυθίζονται ο ένας στον άλλο για να επιστρέψουν στον παράδεισο, τότε που δεν ήταν παρά μόνο ένα στόμα σε ένα σώμα χαμένο στον χώρο και στον χρόνο....] της Niemands Rose.

Απ όλες τις απόψεις,
εγώ δεν θα πρεπε
να έχω γεννηθεί.

Απ' όλα τα λάθη,
που κανείς δεν έκανε,
κάποιος το έκανε.

Απ όλους όσους,
μπορούσαν να κάνουν λάθος,
κάναν όλοι τους.

Μα και αν απ'όλους τους,
κανείς λάθος δεν έκανε,
εγώ δεν θα πρεπε να έχω γεννηθεί.

pas assez

Ναι,κυρία.
Αλλά τα πόδια
με βολεύουν πάνω στο τραπέζι.
Οπότε όχι αρκετά
όχι,κυρία.
Όχι αρκετά κυρία.

Ύπνου επάρκεια.

Την αγκαλιά στον ύπνο
ποτέ δεν άντεξα
έστω
ποτέ δεν άντεξα
τη διαρκή αγκαλιά στον ύπνο.
Έχω την ανάγκη να ακολουθώ την διαρκή ροή των ονείρων μου.
Η στασιμότητα πάντα με εγκλώβιζε.
Αυτό που ήθελα ήταν απλά να σ'ακουμπάω.
Μ' έναν τυχαίο τρόπο,το χέρι μου κάπως είχε απλωθεί και πήγε στη μεριά σου.Ή το πόδι σου ξεχάστηκε και κάπως μπλέχτηκε με το δικό μου,και τώρα έχω δυο τετραγωνικά εκατοστά ζεστής σάρκας να μου αρκούν για να σε νιώσω δίπλα μου.
Μ'έναν τυχαίο τρόπο το χέρι μου απαντώντας στα όνειρά μου,ή στα δικά σου-δε ξέρω- έψαξε να βρει.
Μου αρκεί.
Αυτή η βεβήλωση των προσωπικών ορίων
σαν αποδοχή ότι υπάρχεις και ότι χαίρομαι που είσαι εκεί.
Ότι δεν θα θελα να ήσουν κάπου αλλού.

Κάπου στη μέση

Η κοπέλα που φοβόταν το μέτριο.

Αυτή γιόρταζε μέσα στα πικάντικα.
Άρχιζε τρελούς χορούς και δεν σταματούσε ποτέ.

Αν σταματούσε η γη
αυτή ίσως και να το σκεφτότανε.

Αν κάποιος της έβαζε τρικλοποδιά
αυτή ίσως θα θύμωνε με τα πόδια της.

Αν κάποιος σταματούσε τις σβούρες της,
αυτή ίσως και να πέθαινε.

εισερχόμενη

Τα προβλήματα το παρελθόντος μου δεν είναι σε καμιά περίπτωση λυμένα
αλλά είναι σίγουρα ληγμένα.

Είμαστε η γενιά που όταν δεν κλαίμε,πεθαίνουμε στα γέλια.
και για να μαι δίκαιη
οταν δεν γελάμε πεθαίνουμε στο κλάμα.

Χρειάζομαι μια γέννηση

Η αναγέννηση είναι μια βιτσιόζα γκόμενα που δεν έχει ξεπαρθενευτεί ακόμα.